ناامیدی یکی از مخرب‌ترین احساسات است

سلام دوستان سمیه هستم یک همسفر: 

«هیچ مخلوقی جهت بیهودگی، قدم به حیات نمی‌نهد. هیچ‌ کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم». 
انسان، موجودی قدرتمند است که خداوند نیروهای فراوانی در وجودش قرار داده تا بتواند، کارهای بسیاری انجام دهد. 
اگر فکر کنیم در دنیا چیز بی‌فایده‌ای وجود دارد؛ باید بدانیم، این تفکر اشتباه است. 
زمانی که انسان، وارد جهان هستی می‌شود، خداوند او را سر دو راهی تاریکی و روشنایی قرار می‌دهد که اغلب انسان‌ها به سوی تاریکی‌ها می‌روند، زیرا تنها با تجربه کردن تاریکی می‌توانند، روشنایی را درک کنند. رسیدن به روشنایی، نیازمند عبور از گذرگاه‌های سخت و دوری از ضدارزش‌ها است، این مسیر و کار به آگاهی و دانش بسیاری احتیاج دارد. 

ناامیدی یکی از مخرب‌ترین احساسات است؛ زمانی که کسی را گرفتار می‌کند، قدرت حرکت را از او می‌گیرد و توان عشق ورزیدن و محبت کردن به خود و دیگران را نابود می‌کند. تنها راه رهایی از این احساس، حرکت در مسیر مستقیم و دوری از ضدارزش‌ها است. 

وادی اول می‌گوید: «با تفکر، ساختارها آغاز می‌گردد؛ بدون تفکر، آنچه هست رو به زوال می‌رود».
وادی دوم، امید، ایمان و تفکر را در دل انسان به وجود می‌آورد و او را بیدار می‌کند. این وادی جهت را مشخص کرده و می‌گوید: اگر مشکلی برای تو پیش آمد، نگران نباش و ناامید نشو؛ چراکه نیروی عظیمی به نام خداوند، پشتیبان تو خواهد بود و برای دریافت یاری خداوند، کافی است، ذره ذره از ضدارزش‌ها فاصله بگیری و در صراط مستقیم، حرکت کنی.

سلام دوستان زهرا هستم همسفر:

ابتدا خداوند را به‌ خاطر حضور در کنگره۶۰، از آقای مهندس و خانواده محترم ایشان که بستری آرام و امن برای ما فراهم کردند تا آموزش ببینیم، همچنین از راهنما همسفر طیبه که با عشق بی‌پایان، آموزش‌های کنگره را به ما منتقل می‌کنند تا با تلاش، کوشش و توکل به خدا، بتوانیم در مسیر صراط مستقیم به اهداف خود برسیم، تشکر و قدردانی می‌کنم.

«هیچ مخلوقی جهت بیهودگی، قدم به حیات نمی‌نهد. هیچ کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم». 
زمانی که وارد کنگره شدم و سی‌دی وادی دوم را نوشتم برای من بسیار جذاب بود؛ زیرا با اعتماد به نفسی که دریافت کردم، دیدگاه من به زندگی تغییر کرد.
تا پیش از ورود به کنگره، فردی منفی‌گرا و ناامید بودم و خود را پوچ و بیهوده می‌دانستم. ما همسفران، در سال‌های طولانی زندگی، کنار مسافرانمان به ناامیدی عادت کرده بودیم. علت این ناامیدی، نبود آموزش‌های لازم، پیش از ورود به کنگره بود. در گذشته، امید برای من و سایر همسفران معنایی نداشت.

در حقیقت، زندگی بدون امید، مفهوم و معنایی ندارد. امید، انسان را به شکلی شگفت‌انگیزی تغییر می‌دهد، همان‌طور که همه ما با ورود به کنگره، این تغییر را حس کردیم. 
وادی دوم به انسان امید می‌دهد و بیان می‌کند: یکی از بزرگ‌ترین سلاح‌های شیطان، ناامیدی است. هر یک از ما با آموزش‌هایی که در کنگره فرا گرفته‌ایم، می‌توانیم به جنگ ناامیدی برویم و پیام‌آور شادی برای خود و دیگران باشیم. 

پیش از ورود به کنگره، با خود می‌گفتم: چرا باید در کنار یک مصرف‌کننده باشم؟ چرا باید سرنوشت من این‌گونه باشد؟ در اوج ناامیدی قرار گرفته بودم و حتی می‌پرسیدم، چرا به دنیا آمده‌ام؟ احساس پوچی و بیهودگی داشتم؛
اما وقتی وارد کنگره شدم، روش زندگی‌ام کاملاً تغییر کرد. وادی دوم می‌گوید: انسان می‌تواند با امید به زندگی، رشد کند و گذشته را جبران نماید. 
این امر دشوار نیست، تنها کافی است با دوری از ضدارزش‌ها، مانند ناامیدی و پیوستن به ارزش‌ها به این هدف دست یابیم.

سلام دوستان شیرین هستم همسفر:

خداوند را شاکر و سپاسگزارم که در کنگره۶۰ حضور دارم و از آموزش‌های ایشان بهره‌مند می‌شوم.

آقای مهندس بیان کردند: «وادی‌ها برای همه انسان‌ها، قابل استفاده و درک هستند. این آموزش‌ها متعلق به افراد خاص نیست، بلکه برای همه انسان‌ها کاربرد دارند. 
در وادی دوم آمده است: «هیچ مخلوقی جهت بیهودگی، قدم به حیات نمی‌نهد. هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود چنین فکر کنیم».

ما برای هر کاری که در زندگی انجام می‌دهیم؛ باید از تفکر و اندیشه درست استفاده کنیم تا به صلح و آرامش درونی برسیم. 
باید از ضدارزش‌هایی، مانند غیبت، قضاوت کردن، حتی به ظاهر دیگران و ... دوری کنیم.
هیچ چیز و هیچ‌کسی بی‌ارزش نیست و هیچ مخلوقی بی‌دلیل پا به هستی نگذاشته است. هر کسی که به دنیا می‌آید، تصادفی نیست و ما بی‌ارزش نیستیم، حتی اگر گاهی چنین احساس کنیم. 

پیش از آن که وارد کنگره شوم و وادی‌ها را آموزش ببینم، همیشه به خداوند شکایت داشتم. سختی‌ها را بهانه‌ای می‌دیدم، برای گلایه از خداوند و می‌پرسیدم، چرا من؟ چرا باید در کنار یک مصرف‌کننده باشم؟ چرا این سرنوشت برای من رقم خورده است؟ این افکار من را درگیر کرده بود تا جایی که دیگر شاکر خداوند نبودم. 

کنگره۶۰ به من آموخت که خداوند هیچ کسی را بی‌دلیل نیافریده است. از وقتی به این درک رسیدم که به خاطر هدفی به این دنیا آمده‌ام، رفتارم با انسان‌ها و موجودات مهربان‌تر و بهتر شد، به صلح و آرامش درونی دست یافتم و اکنون خوشحالم که در کنگره۶۰ حضور دارم و از وجود آقای مهندس و آموزش‌های ناب ایشان بهره‌های فراوان می‌برم.

سلام دوستان ربیسا هستم همسفر:

وادی دوم می‌گوید: «هیچ مخلوقی جهت بیهودگی، قدم به حیات نمی‌نهد. هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود چنین فکر کنیم».
وادی اول، وادی تفکر است تا انسان به وسیله فکر بتواند، به صلح و آرامش درونی دست یابد؛ چراکه در هر قدم، تفکر و اندیشه ضروری است. 
ما باید به این بیندیشیم که در میان این همه انسان، چه نقشی داریم. گاهی ممکن است، فکر کنیم، بودن یا نبودن ما تفاوتی ندارد؛ اما وادی دوم به ما یادآوری می‌کند که هیچ مخلوقی بیهوده، پا به هستی نگذاشته است. 

خوشحالیم که جنگ نرم را با تفکر آغاز کرده‌ایم، نبردی که در آن، اندیشه ما به مقابله با مشکلات برمی‌خیزد و هر یک از ما، باید جهان درون خود را به شهری آباد تبدیل کنیم تا بتوانیم به سوی نیروهای مثبت حرکت نماییم. 

گاهی ممکن است، سال‌ها جهت را گم کرده باشیم و چیزهایی که ضدارزش بوده‌اند را ارزش تلقی کرده باشیم یا ارزش‌ها را فراموش کرده باشیم که این‌ها نشان‌دهنده این است که درست تفکر و اندیشه نکرده‌ایم. 

برای یافتن خود، باید فکر کنیم و در این مسیر، کوشش نماییم. تنها کافی است، خودمان را پیدا کنیم و هر کجا نور را دیدیم، حتی اگر کورسویی باشد، آن را دنبال کنیم تا به منبع نور برسیم؛ چون نور، نماد روشنایی و حرکت به سوی صراط مستقیم است. تفکرات غلط و حرکت در مسیر ضدارزش‌ها، می‌تواند، ساختار جسم و روان ما را تخریب کند و بیماری‌های جسمی و روحی به وجود آورد. گاهی تصور می‌کنیم، همه چیز تمام شده و زندگی دیگر ارزشی ندارد؛ البته این تصورات، فرد را بیشتر در ناامیدی فرو می‌برد، اعتماد به‌ نفس او را از بین می‌برد و او را به نابودی نزدیک می‌کند. 

انسان زمانی که پا به هستی می‌گذارد، خداوند او را بر سر دو راهی تاریکی و روشنایی قرار می‌دهد. اغلب انسان‌ها، ابتدا تاریکی‌ها را تجربه می‌کنند تا بتوانند، ارزش روشنایی را درک کنند.
برای خروج از تاریکی‌ها، باید از گذرگاه‌های سخت عبور کرد. اگر این مسیر را با موفقیت طی کنیم، به انسانی کارآزموده تبدیل خواهیم شد که در آرامش قرار دارد.

نکته مهم این است که ما در این جهان تنها نیستیم؛ بلکه نیروی عظیم و شگفت‌انگیزی به نام قدرت مطلق یا نیروی برتر وجود دارد که ما را حمایت و یاری می‌کند. برای این که مورد حمایت این نیرو باشیم؛ باید از ضدارزش‌ها دور شویم، به ارزش‌ها بپردازیم و در مسیر صراط مستقیم حرکت کنیم. 

برای تبدیل شدن به فرمانروای شایسته کشور وجودی خود، باید سازندگی را در جسم و روان آغاز کنیم و باور داشته باشیم: «هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود چنین فکر کنیم».

نویسندگان: همسفران لژیون چهارم
ویراستار: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر طیبه (لژیون چهارم)
ارسال: همسفر منصوره (لژیون هشتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی خواجو